Ζητείται ''αξιοπρεπειόμετρο''

Κάποτε έχτιζαν Μακρονήσια και έλεγαν ότι χτίζουν «Παρθενώνες»! Τώρα μετέτρεψαν τον τόπο σε κοινωνικό νεκροταφείο, σε θάλαμο αιθαλομίχλης και κατάθλιψης και λένε ότι έφεραν «σωτηρία»…

   Κάποτε στοίβαζαν το μισό πληθυσμό στις παραγκουπόλεις του Περάματος και μιλούσαν για «ανοικοδόμηση». Τώρα έχουν αφαιρέσει ακόμα και το δικαίωμα στη θέρμανση από 3 εκατομμύρια Έλληνες και μιλούν για «ανάπτυξη»…

   Κάποτε έστελναν 2 εκατομμύρια Έλληνες στις στοές του Βελγίου και τις φάμπρικες της Γερμανίας και έλεγαν ότι δημιουργούσαν το μεταπολεμικό «θαύμα»! Τώρα έχουν στείλει 2 εκατομμύρια Έλληνες στην ανεργία και λένε ότι γράφουν το «success story»…

   Κάποτε για να πιάσεις δουλειά έπρεπε να έχεις χαρτί «κοινωνικών φρονημάτων» και ρουσφετόχαρτο από τον Μαυρογιαλούρο της περιφερείας. Τώρα για να πιάσεις δουλειά θα πρέπει να έχεις χαρτί από το οικείο… δουλεμπορικό (!) το οποίο θα σε υπενοικιάζει (!) για δυο και τρία κατοστάρικα στον… οικείο εργολάβο!   

   Κάποτε βάφτιζαν μισθό το «τρεις κι εξήντα» και βάζανε τους χορτάτους τσανακογλείφτες τους να κατηγορούν το λαό ότι «κατανάλωνε περισσότερα απ’ όσα παρήγαγε». Σήμερα βαφτίζουν «μισθό» τα 500 ευρώ και «κοινωνικό μέρισμα» το 1,5 ευρώ του αιματοβαμμένου «πλεονάσματος» και βάζουν τους χορτάτους σμπίρους τους να διακινούν την αθλιότητα «όλοι μαζί τα φάγαμε»…

   Κάποτε λεηλατούσαν δικαιώματα και ελευθερίες με ιδεολογική προμετωπίδα την πάταξη του «κομμουνιστοσυμμοριτισμού». Σήμερα, μια παρέα στην οποία δίνουν τον τόνο οι πολιτικοί κλόουν του πιο πρωτόγονου αντικομμουνισμού, λεηλατεί τα πάντα ισχυριζόμενη τι; Ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο παίρνει τη ρεβάνς από την «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς», αφού  – όπως λένε – αυτή είναι, η Αριστερά, που ευθύνεται για όλα τα δεινά του τόπου. Μόνο που σε αυτόν τον τόπο, από την εποχή των μαυραγοριτών, των κατσαπλιάδων και των τσιφλικάδων, ανέκαθεν βασίλευε και βασιλεύει το δικό τους σύστημα: Ο καπιταλισμός! Μόνο που σε αυτόν τον τόπο εκείνοι που κυβερνούσαν και κυβερνούν, μαζί με τους φίλους τους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι αυτοί που – κατά δήλωσή τους - «γεννήθηκαν και θα πεθάνουν αντικομμουνιστές»!  

   Κάποτε έβαζαν να ψηφίζουν τα «δέντρα» και έλεγαν ότι ήταν οι σκαπανείς μιας «νέας δημοκρατίας»! Τώρα διαπράττουν το ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα μετά το άλλο, φέρνουν στο άψε – σβήσε Μνημόνια χωρίς να τα έχουν διαβάσει ούτε οι ίδιοι, και παρουσιάζουν σαν Δημοκρατία την κοινοβουλευτική τροϊκανοκρατία…

*

   Ο κύβος ερρίφθη!

   Όταν οι «δήμιοι» απαιτούν εκτός από το κορμί να τους παραδώσουμε και την ψυχή μας, τότε δεν πρόκειται για μια «συνήθη» κατάσταση, η οποία μπορεί να χωρέσει σε κοινοβουλευτικά «τερτίπια».

   Όταν η λεηλασία γίνεται «νόμος», όταν το ψέμα γίνεται προπαγανδιστική λοβοτομή, όταν ο διαρκής εκβιασμός γίνεται «καθεστώς», τότε δεν αρκεί η δυσπιστία στους «δήμιους» της σάπιας Δανιμαρκίας. Απαιτείται η δυσπιστία, η απόρριψη και η συντριβή όλης της Δανιμαρκίας. Γιατί όσο η σαπίλα της θα αφεθεί να αναπαράγεται, τότε μαζί της θα αναπαράγονται και θα εναλλάσσονται και οι «δήμιοι». 

   Ως εδώ!

   Όταν οι «άρπαγες», αντί να κρύβονται από προσώπου Γης, έχουν το θράσος να λένε ότι καταβάλλουν «υπεράνθρωπες» προσπάθειες για να μας... σώσουν, τότε στον ελληνικό λαό απομένει ένα και μόνο: Να πάρει την πάνδημη, την πλειοψηφική και δημοκρατική απόφαση να τους ανατρέψει. Να τους στείλει από κει που ήρθανε. Μαζί με τις Ευρωπαϊκές τους Ενώσεις και τα Διεθνή Νομισματικά Ταμεία τους. Να αφαιρέσει την εξουσία από αυτούς που του πίνουν το αίμα με ή χωρίς Μνημόνια. Και να γίνει εκείνος, ο λαός, ο αφέντης του τόπου του, ο κυρίαρχος της ζωής του, ο ιδιοκτήτης του πλούτου που ο ίδιος παράγει.

   * Υστερόγραφο 1:  Πέρα από το πόσο « νομικά απροπαράσκευη» μπορεί να ήταν η πρόταση δυσπιστίας κατά του Στουρνάρα, ας συγκρατήσουμε και τούτο:  Ο κ.Βενιζέλος, όπως είχε αναλάβει στο πρώτο Μνημόνιο, επί Γιώργου Παπανδρέου, να στηρίξει «συνταγματικά» την πραξικοπηματική – και τότε – ψήφισή του, έτσι και χτες ανέλαβε τον ίδιο ρόλο, του «συνταγματικού» δεκανικιού. Αλλά αυτή τη φορά για λογαριασμό του Αντώνη Σαμαρά. Πράγμα πολύ λογικό για τον πρόεδρο ενός κόμματος που «δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά».                                                                                        Υστερόγραφο 2: Οι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας με πάθος  χειροκροτούσαν χτες τον υπουργό Επικρατείας κ.Σταμάτη, όταν ανακοίνωσε για λογαριασμό της κυβέρνησης ότι γίνεται δεκτή η πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ. Κι όμως! Με το ίδιο ακριβώς πάθος – μόλις μισή ώρα αργότερα - χειροκροτούσαν και τον κ.Βενιζέλο, αλλά και τον κ.Σταμάτη (!), που, σε μια απίθανη κυβερνητική «κωλοτούμπα», αρνήθηκαν να γίνει δεκτή η πρόταση. Δυστυχώς, για τέτοια ζητήματα, που άπτονται της στοιχειώδους πολιτικής αξιοπρέπειας, δεν έχει εφευρεθεί ακόμα «αξιοπρεπειόμετρο». Αν και πιστεύουμε πως ακόμα κι αν είχε εφευρεθεί, πάλι δεν θα υπήρχε τίποτα για να ζυγίσει…                                                                                                                                                              πηγή: http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/224447,Zhteitai_axioprepeiometro.html

Να το πάρει το Ποτάμι;

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014 Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος

Εμφανίζεται μια νέα πολιτική κίνηση. Όχι και τόσο ασυνήθιστο στη σημερινή Ελλάδα, όπου το πολιτικό σκηνικό κυριολεκτικά θρυμματίζεται. Προκαλεί συζητήσεις. Οι συμβατικοί τρόποι προσέγγισής της, όμως, οδηγούν σε συμπεράσματα τα οποία είναι σχεδόν αυτονόητα. Και αν μη τι άλλο, όποιος ερμηνεύει την πολιτική μονοσήμαντα, μάλλον την υποτιμά. Κάποιες φορές πρέπει να σκέφτεσαι, κόντρα στο ρεύμα, με τρόπο ανάποδο. Αφήστε που, αν μη τι άλλο, η πολιτική δεν είναι σε καμία περίπτωση η τέχνη του αυτονόητου. Τουναντίον, θα έλεγα…Για να μη μιλάμε με γρίφους: το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη προκάλεσε πολλές και ποικίλες αντιδράσεις. Από τους «ποταμολάγνους», αυτούς που ψάχνουν κάτι διαφορετικό από τη σαπίλα που μας κυβερνά -κι ας είναι ό,τι να ’ναι- μέχρι τους «ποταμοσκεπτικιστές» που προβληματίζονται για το σημειολογικό -και όχι μόνο- γεγονός ότι κοινωνός του «νέου» ανακηρύσσεται το… MEGA, πολλά πράγματα γράφτηκαν και ειπώθηκαν για την κίνηση του γνωστού δημοσιογράφου.
«Μελάνι» πολύ έχει χυθεί επίσης και για τις πολιτικές σκοπιμότητες της κίνησης ή καλύτερα για το ποιον πολιτικό χώρο «απειλεί». Αλλού θα διαβάσατε ότι «Τα εκλογικά όνειρα του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να τα πάρει το… Ποτάμι», κι αλλού ότι «Το Ποτάμι Θεοδωράκη δε φοβίζει τον ΣΥΡΙΖΑ». Αντιφατικές είναι ακόμη και οι τοποθετήσεις από την Κουμουνδούρου. Ή έτσι μοιάζουν. Διότι υπήρξαν μεν δηλώσεις όπως αυτή του Σκουρλέτη που είπε «Πολλές φορές έχουμε δει διάφορους διάττοντες αστέρες της δημόσιας ζωής», αλλά και άλλες του Παπαδημούλη που ανέφερε πως η εξαγγελία της συγκεκριμένης πολιτικής κίνησης «θα πρέπει να ανησυχεί περισσότερο τους κ. Βενιζέλο και Κουβέλη, γιατί στον δικό τους χώρο κλωθογυρίζει».
Ας το δούμε λίγο πιο ψύχραιμα. Υπάρχει μια ιδιαίτερα μεγάλη δεξαμενή ψηφοφόρων απογοητευμένων από τα κόμματα που ψήφιζαν ως σήμερα. Απογοητευμένοι της δεξιάς, ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που στρέφονται σε κάθε δυνατή κατεύθυνση, άνθρωποι που ψήφισαν ΔΗΜΑΡ αλλά διαψεύστηκαν από τον βίο και την πολιτεία της στη μνημονιακή συγκυβέρνηση. Υπάρχει και μια δεξαμενή ψηφοφόρων, κυρίως νεότερων, που δεν έχουν αναπτύξει ιδιαίτερη σχέση με κάποιο κόμμα: είτε γιατί η «ένταξη» δεν ήταν της μόδας τις τελευταίες δεκαετίες, είτε γιατί προτιμούσαν να κρατούν μια απόσταση από τα πράγματα ψηφίζοντας όποιο πρόγραμμα τους φαινόταν καλύτερο κάθε φορά. Είτε ακόμη ακόμη γιατί μοιράζουν την ψήφο τους κάπως σαν τα like στο facebook ή γιατί έλκονται από οτιδήποτε τους φαίνεται «μη ξύλινο», ανεξαρτήτως της ουσίας αυτού που λέει. Πολλοί από αυτούς δεν έχουν πειστεί ακόμη θετικά από κάποιο από τα σημερινά κόμματα της αντιπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ.
Η ελπίδα ότι θα προσεταιριστούν ψηφοφόρους από αυτή τη δεξαμενή, άλλωστε, έχει δημιουργήσει μια σειρά από νέες πολιτικές κινήσεις και κόμματα. Μόνο που τα περισσότερα από αυτά αποτελούνται από τα ίδια πρόσωπα που αποτελούσαν πριν λίγο καιρό το πολιτικό σκηνικό που σήμερα έρχονται να καταγγείλουν. Εδώ προφανώς και αποκτά ένα συγκριτικό πλεονέκτημα η κίνηση του Σταύρου Θεοδωράκη, για όσους θέλουν να την παρουσιάζουν ως «ελπιδοφόρα». Γιατί μπορούν να λένε ότι προέρχεται από ένα δημόσιο πρόσωπο μεν, που δεν έχει διαχειριστεί εξουσία δε. Γιατί είναι εύπεπτο για τον ψηφοφόρο να του παρουσιάζεται ένας «επιτυχημένος επαγγελματίας»: ναι μεν «άφθαρτος», αλλά αναγνωρίσιμος, ναι μεν «χωρίς εμπειρία στην πολιτική» αλλά «ικανός» να διαχειριστεί πράγματα -με το «αυτονόητο» επιχείρημα ότι στον τομέα του έκανε καριέρα, το αντίστοιχο που κατά κόρον χρησιμοποιήθηκε και για τον Γ. Καμίνη. Με κοινοτοπίες όπως «θα είναι ένα φιλοευρωπαϊκό, προοδευτικό κόμμα που θα κινείται στο χώρο της ευρύτερης αριστεράς και θα υπερασπιστεί τη λογική και το δίκαιο», από έναν δημοσιογράφο που μπορεί να «μιλήσει απλά» και έχει πουλήσει τόνους «κοινωνικής ευαισθησίας» μέσα από τις εκπομπές του.
Μιλάμε βέβαια για τον ίδιο άνθρωπο που έχει πάρει διαζύγιο από το ρεπορτάζ και την υποχρέωση του δημοσιογράφου να ψάχνει την αλήθεια για μια είδηση. Για τον ίδιο άνθρωπο που είχε τέτοια κοινωνική ευαισθησία ώστε μέσα από την εκπομπή του να ξεπλύνει το Βορίδη, το Μιχαλολιάκο και τους λιμενικούς στο Φαρμακονήσι! Μιλάμε για τον άνθρωπο που αυτά τα τρία χρόνια έχει στηρίξει τις μνημονιακές πολιτικές με κάθε τρόπο. Αλλά το Ποτάμι φαίνεται ότι είναι ικανό να τα ξεπλύνει όλα. Δεν εξηγείται αλλιώς γιατί αρθρογράφοι, ακόμη και του ευρύτερου αριστερού χώρου, ξαφνικά μαγεύονται από την «άδολη» ανάγκη του Σταύρου Θεοδωράκη να ασχοληθεί με την πολιτική…
Έτσι θα παρουσιαστεί: ένας απλός, ήπιος, αντικειμενικός άνθρωπος, «ψημένος στη ζωή», οικείος σε κάθε σπίτι, που μπορεί να πάει τη σκέψη του πέρα από τα διλήμματα «δεξιά-αριστερά», «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», όπως ακριβώς οι εκπομπές του είναι ένα άθροισμα από υποκειμενικότητες, όπου «η αλήθεια έχει πολλές πλευρές» -εδώ έφτασε να το πει αυτό ακόμη και για το Φαρμακονήσι! Ένας υποψήφιος για πολλά γούστα. Που έχει συγκροτήσει μια πολιτική κίνηση γύρω από τον εαυτό του, με μια λίστα υποψηφίων για την ευρωβουλή που θα επιλέξει ο ίδιος, με μια δική του πολιτική πλατφόρμα, που θα μπορούσε να περιγραφεί ως ιδεολογικό τσαλαβούτημα σε ό,τι μπορεί να φαίνεται ελκυστικό στο μέσο ψηφοφόρο: ολίγον δίκιο και λογική, ολίγον από αριστερή ευαισθησία, ολίγον φιλελευθερισμός (ότι έχει ως συνθετικό τη λέξη «ελευθερία» μοιάζει να πουλάει σε ένα κοινό, ειδικά αυτό που δεν έχει καν καταλάβει -κι ας το ζει- τι σημαίνει υπαρκτός νεοφιλελευθερισμός…) και πάρα πολύ από οικολογία. Φήμες μάλιστα λένε ότι σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ο Στ. Θεοδωράκης καλοβλέπει την ένταξή του στην ομάδα των Πράσινων…
Ίσως όμως βοηθήσει το να βγούμε για λίγο έξω από το προεκλογικό πλαίσιο. Ας κάνουμε ένα άλμα στο χρόνο, κι ας βρεθούμε στη Βουλή που θα προκύψει από τις επόμενες βουλευτικές εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές. Κι ας κάνουμε τη υπόθεση ότι το Ποτάμι καταφέρνει, με το παραπάνω προφίλ και την απαραίτητη στήριξη από τα συστημικά μίντια, να μπει στη Βουλή. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ υπολείπεται κάποιων βουλευτών για την πολυπόθητη αυτοδυναμία, πόσες πιθανότητες δίνετε να μην προκύψει καμία συνεργασία με το «νέο κι άφθαρτο» εγχείρημα; Εγώ όχι πολλές! Ακόμη όμως κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την αυτοδυναμία που ζητάει, μόλις πριν λίγες μέρες ο Αλέξης Τσίπρας ξεκαθάρισε ότι η κυβέρνηση που επιθυμεί, θα έχει ως «κορμό το ΣΥΡΙΖΑ», αλλά θα συνεργαστεί «με προσωπικότητες και πολιτικές δυνάμεις πέραν του ΣΥΡΙΖΑ». Και πάλι, πόσο απίθανη σας φαίνεται μια συνεργασία;
Μήπως λοιπόν ο Θεοδωράκης, που στο παρελθόν έχει διαρρεύσει και την συμπάθειά του για τον Αλέξη Τσίπρα αλλά και τη συμφωνία τους σε πολλά θέματα που συζήτησαν οι δύο τους, πρόκειται -τηρουμένων των αναλογιών- να αποτελέσει τη ΔΗΜΑΡ του Αλέξη Τσίπρα; Εκείνο το κόμμα που την κρίσιμη στιγμή θα κληθεί να στηρίξει την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Σε κάθε συνεργασία, βέβαια, οι συνεργαζόμενοι συμμετέχουν με πρόσωπα και με τη δική τους πολιτική ατζέντα -τις κόκκινες γραμμές που έλεγε και ο Φώτης Κουβέλης.
Σκεφτείτε το λίγο: Με διαρροή ψήφων προς το Ποτάμι δεν κινδυνεύει μόνο η εκλογική δεξαμενή του ΣΥΡΙΖΑ. Κινδυνεύει όλων. Από ένα μη πολιτικό πρόσωπο είναι πιο πιθανό να προσελκυστούν απογοητευμένοι ψηφοφόροι των κομμάτων της συγκυβέρνησης. Σε ένα παράλληλο σύμπαν η ίδρυση της κίνησης του Θεοδωράκη θα μπορούσε να είναι και μια ασύλληπτης σατανικότητας σύλληψη του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να δημιουργήσει ένα νέο πόλο για όλους εκείνους τους ψηφοφόρους που δεν μπορεί ο ίδιος, για ευνόητους λόγους, να προσελκύσει.
Σε τούτο εδώ το σύμπαν, οι ισχυροί της οικονομικής ζωής έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν ότι, όσο κι αν προσπαθούν, θα είναι αδύνατο να αναστηλώσουν τα ποσοστά των κομμάτων της συγκυβέρνησης, όπως αδύνατο είναι και να εφεύρουν την μαζική απήχηση της Κεντροαριστερής Ελιάς, πέρα από τις δημοσκοπήσεις του Γ. Πρετεντέρη. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ποιούμενοι την ανάγκη φιλοτιμία, είθισται να προετοιμάζονται και για τη διάδοχη κατάσταση. Φροντίζοντας να δημιουργήσουν τα κατάλληλα οχήματα για να μην βρεθούν ποτέ στην «απέξω» της όποιας διακυβέρνησης…
Δεν λέω πως ντε και καλά αυτό συμβαίνει. Όμως, σκεπτόμενος τα πράγματα ανάποδα (δηλαδή ξεκινώντας από τα μετεκλογικά σενάρια αντί για τα προεκλογικά), τα πράγματα δεν μου μοιάζουν ούτε απλά, ούτε αυτονόητα..                                                                                                          ¨ πηγή: http://unfollow.com.gr/web-only/10751-potami/

Χωρισμός

Τα τελευταία χρόνια, πολλοί από εμάς διαπιστώσαμε πως κάποιοι από τους ανθρώπους που συναναστρεφόμασταν ή κάποιοι από τους φίλους μας ήταν εντελώς για τα μπάζα αλλά δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι τόσα χρόνια γιατί η επίπλαστη ευημερία κάλυπτε τους σκατοχαρακτήρες τους.
Δεν ήταν λίγοι αυτοί που έχασαν τη δουλειά τους και διαπίστωσαν πως κάποιοι από τους φίλους τους τους έκαναν παρέα μόνο και μόνο επειδή ήταν κιμπάρηδες και χουβαρντάδες, οπότε –με το πού τελείωσαν τα φράγκα- εξαφανίστηκαν και αυτοί οι φίλοι.
Κάποιοι άλλοι διαπίστωσαν πως το μωράκι τους δεν ήταν η τρυφερή σύντροφος που πίστευαν ότι ήταν αλλά μια τεμπέλα πουτάνα πολυτελείας που έγινε σκύλα μόλις αντιλήφθηκε πως ο μαλάκας που την τάιζε, την έντυνε και την πήγαινε στα μπουζούκια είναι πια ταπί και απελπισμένος.
Αρκετοί άλλοι διαπίστωσαν πως κάποιοι φίλοι τους ήταν φασισταριά αλλά δεν τους είχε δοθεί η ευκαιρία να το δείξουν επειδή ήταν συνέχεια πάνω στα τραπέζια και χόρευαν τσιφτετέλι.
Η οικονομική κρίση –που δεν είναι κρίση γιατί θα κρατήσει για πάντα- ξεκαθάρισε κάποιες ανθρώπινες σχέσεις, αφού έκανε πολλούς ανθρώπους να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο χωρισμός και η οριστική διάλυση των σχέσεων είναι σχεδόν αναπόφευκτος.
Είναι δύσκολο να αποχωρίζεσαι οριστικά έναν άνθρωπο με τον οποίο μοιράστηκες ωραίες και άσχημες στιγμές της ζωής σου, ακόμα κι αν ξέρεις πως είναι ένας άνθρωπος που δεν θα έπρεπε ποτέ να είχες κάνει φίλο σου.
Το να αποχωρίζεσαι ανθρώπους είναι ένας μικρός θάνατος.
Προσωπικά, δεν μπορώ καθόλου τους αποχωρισμούς και πληγώνομαι βαθιά, όταν πρέπει να βγάλω από τη ζωή μου ανθρώπους με τους οποίους πέρασα πολλά χρόνια.
Βέβαια, το τελευταίο διάστημα, νομίζω πως έχω βρει τον ιδανικό και πιο ανώδυνο τρόπο για να κρατάω μόνο τις καλές στιγμές και να απαλύνω την σκληρή και μοιραία ώρα του οριστικού χωρισμού με κάποιους αγαπημένους ανθρώπους που δεν είναι πια αγαπημένοι.
Κοιτάω τον άλλον στα μάτια και λέω: Αντίο. Ας είναι ελαφριά η μαλακία που σε δέρνει.
πηγή: http://pitsirikos.net/2012/10/%CF%87%CF%89%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82/

Γιατί η Κριμαία είναι τόσο σημαντική για τη Ρωσία

Η Κριμαία μεταβιβάσθηκε στην ουκρανική κυριαρχία το 1954 από τον τότε ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης Νικίτα Χρουστσόφ.
Αποτελεί πλέον το κέντρο της αντιπολίτευσης στην νέα ουκρανική ηγεσία της μετα-Γιανουκόβιτς εποχής και οι αποσχιστικές τάσεις αρχίζουν να κερδίζουν και πάλι έδαφος, όπως και κατά το παρελθόν.
Δεκάδες χιλιάδες Τάταροι της Κριμαίας θύματα μαζικού εκτοπισμού προς την σοβιετική Κεντρική Ασία από το καθεστώς του Στάλιν το 1944, επέστρεψαν μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 και διατύπωσαν διεκδικήσεις για την επιστροφή των εδαφών τους που κατασχέθηκαν μετά τον εκτοπισμό τους.
Σύμφωνα με τη ρωσική οικονομική εφημερίδα "Κομερσάντ", η Μόσχα αναθέρμανε με επείγουσες διαδικασίες μια σειρά από επενδυτικά σχέδια στην Κριμαία, εκ των οποίων τα δύο σημαντικότερα είναι η ανακατασκευή της περιφερειακής οδού Χερσόνησος - Τζάνκοϊ - Θεοδόσια - Κερτς και η γεφύρωση των Στενών του Κερτς, που θα επιτρέπει στη χερσόνησο απευθείας σύνδεση με τη Ρωσία και ειδικότερα με τη χερσόνησο του Ταμάν.
Κατά τις εκτιμήσεις το πακέτο των επενδυτικών σχεδίων, στα οποία κλήθηκαν από το Ρωσικό Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο να συμμετάσχουν Ρώσοι επιχειρηματίες, θα φθάσει το ύψος των 5 δισ. δολαρίων.
Αποτελεί τμήμα της Ουκρανίας
Η Κριμαία έγινε τμήμα της Ουκρανίας μόλις το 1954, όταν ο σοβιετικός ηγέτης Νικίτα Χρουστσόφ παραχώρησε τη χερσόνησο στη χώρα από την οποία καταγόταν. Αυτό είχε ελάχιστη σημασία μέχρι την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, οπότε η Κριμαία κατέληξε τμήμα μιας ανεξάρτητης Ουκρανίας.
Παρόλα αυτά, το 60% των πολιτών της δηλώνουν Ρώσοι.
Ο Στόλος της Μαύρης Θάλασσας
Στη νότια ακτή της Κριμαίας βρίσκεται η πόλη της Σεβαστούπολης, έδρα του Ρωσικού Στόλου στη Μαύρη Θάλασσα με προσωπικό χιλιάδων ατόμων. Η Ρωσία, η οποία κράτησε το μισό του σοβιετικού στόλου στην περιοχή, θορυβήθηκε το 2009 όταν ο φιλοδυτικός πρόεδρος της Ουκρανίας Βίκτορ Γιουσένκο προειδοποίησε τη Μόσχα ότι θα έπρεπε να είχε εγκαταλείψει τη βάση της Κριμαίας μέχρι το 2017.
Λίγο μετά την εκλογή του το 2010, ο νέος, φιλορώσος πρόεδρος της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς υποσχέθηκε να παρατείνει την παραχώρηση της βάσης στη Ρωσία έως το 2042.
Τώρα, η Μόσχα ανησυχεί ότι η νέα φιλοδυτική κυβέρνηση της Ουκρανίας θα κάνει έξωση στο στόλο.
Οι Τάταροι
Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1991 άνοιξε το δρόμο για την επιστροφή των Τατάρων της Κριμαίας, το γηγενή πληθυσμό της Κριμαίας μέχρι που η χερσόνησος πέρασε στην κατοχή της Ρωσίας στα χρόνια της Αικατερίνης της Μεγάλης τον 19ο αιώνα. Εκδιώχθηκαν μαζικά το 1944 από τον Στάλιν.
Οι Τάταροι της Κριμαίας, οι οποίοι αντιστοιχούν σήμερα στο 12% του πληθυσμού, τάχθηκαν στο πλευρό των διαδηλωτών που εκδίωξαν τελικά τον φιλορώσο Γιανούκοβιτς από την εξουσία.
Ο πόλεμος της Κριμαίας
Το 1856, μια συμμαχία που περιλάμβανε τη Βρετανία, τη Γαλλία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία νίκησε τη Ρωσία στον τριετή Πόλεμο της Κριμαίας. Εκεί εργάστηκε η βρετανίδα νοσοκόμα Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ, η οποία θεωρείται μητέρα της σύγχρονης νοσηλευτικής.
Απόσχιση και ενσωμάτωση στη Ρωσία
Υπενθυμίζεται ότι οι κάτοικοι της Κριμαίας καλούνται να αποφασίσουν αν θέλουν να παραμείνουν στην Ουκρανία ή να περάσουν σε ρωσική κηδεμονία, με δημοψήφισμα που θα διεξαχθεί στις 25 Μαϊου, την ίδια μέρα που θα γίνουν οι προεδρικές εκλογές. Πλέον, το δημοψήφισμα αναμένεται να επισπευσθεί.
Οι μισοί από τα 2 εκατ. κατοίκων της Κριμαίας είναι Ρώσοι, και όλοι μιλάνε ρωσικά. Ο ρωσικός στόλος στην Σεβαστούπολη απασχολεί 25.000 ανθρώπους και έχει συντριπτική τοπική υποστήριξη. Και σε αντίθεση με μεγάλο μέρος της υπόλοιπης Ουκρανίας, όπου εξεγερμένοι γκρέμισαν τα σύμβολα του σοβιετικού παρελθόντος, το γιγάντιο άγαλμα του Λένιν εξακολουθεί να ατενίζει ήρεμα τον Εύξεινο Πόντο.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία των Ρώσων θεωρούν ακόμη την Κριμαία, η οποία ενσωματώθηκε στη Ρωσία το 1783, ως ρωσικό έδαφος. Εκεί ναυλουχεί ο ρωσικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας από την εποχή του πρίγκηπα Ποτέμκιν, και στον νου των Ρώσων είναι συνώνυμη με το εθνικό μεγαλείο - το αυτοκρατορικό και το σοβιετικό.
Αλλά δεν είναι όλοι οι κάτοικοι φιλορώσοι, όπως έδειξαν και οι συγκρούσεις μεταξύ αντιπάλων ομάδων διαδηλωτών. Η περιοχή είναι μωσαϊκό διαφόρων εθνοτικών ομάδων, και οι Τάταροι, τουρκόφωνοι μουσουλμάνοι που έχουν επιστρέψει μετά τις απελάσεις των προγόνων τους στην Κεντρική Ασία και τα Ουράλια από τον Στάλιν, μισούν την ιδέα της ενσωμάτωσης στη Ρωσία.
"Το 1783 πέσαμε στα χέρια της ρωσικής αυτοκρατορίας και από τότε άρχισαν όλα μας τα βάσανα. Οι Ρώσοι της Κριμαίας μπορούν να ζητήσουν βοήθεια από τον Πούτιν. Εμείς παραμένουμε στην Ουκρανία", είπε ο ηγέτης των Τατάρων της Κριμαίας Ρεφάτ Τσουμπάροφ, μιλώντας στο πρακτορείο Reuters.
Τόνισε ότι υπάρχουν συντονισμένες κινήσεις από τον ρωσικό πληθυσμό για την κλιμάκωση της έντασης. «Αυτό είναι το σχέδιό τους: υποδαύλισαν τις φωτιές στη Σεβαστούπολη, τώρα θέλουν να τυλιχθεί στις φλόγες η Συμφερόπολη, για να καεί όλη η Κριμαία. Ελπίζω να κάνω λάθος, αλλά η Ρωσία μπορεί να αποφασίσει να αναπτύξει τις δυνάμεις της στην Κριμαία», είπε ο Τσουμπάροφ.
Ο λαός της Κριμαίας έχει δει πολλές συγκρούσεις, και πολέμους. Εισβολείς ήταν από καταβολής της ιστορίας της Σκύθες, Έλληνες, Γότθοι, Ούνοι, Βούλγαροι, Καζάκοι, Τούρκοι και Μογγόλοι. Και ήταν μέρος της ρωμαϊκής και της βυζαντινής αυτοκρατορίας, προτού την κατακτήσει η τσαρική Ρωσία.
Άγριες μάχες έγιναν στην Κριμαία στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν βρέθηκε υπό ναζιστική κατοχή, και κατά την διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου, όταν η Ρωσία ηττήθηκε από την συμμαχία Γάλλων, Βρετανών, οθωμανικής αυτοκρατορίας, και Σαρδηνίας.
"Έχουμε συνηθίσει να πολεμάνε για να μας κατακτήσουν. Είχαμε τους Τούρκους, τους Βρετανούς, τους Γερμανούς, και τώρα αυτό", είπε ο Ιγκόρ, ένας 26χρονος από την Συμφερόπολη.
    πηγή: http://news247.gr/eidiseis/kosmos/giati_h_krimaia_einai_toso_shmantikh_gia_th_rwsia.2668680.html

Τι συμβαίνει με την Ουκρανία;

Ποιοί είναι οι καλοί και ποιοί οι κακοί; Αυτό το συνηθισμένο ερώτημα που επιχειρεί απλοικά και γραμμικά να εξηγήσει ιστορικές εξελίξεις, επιστρατεύεται και στην προσπάθεια ερμηνείας όσων συμβαίνουν στην Ουκρανία. Ίσως ένα πιο αποδοτικό ερώτημα θα ήταν το “cui bono”, δηλαδή ποιός οφελείται;
Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, η Ουκρανία, όπως και πολλές από τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες,ήταν αυτό που ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, αποκαλούσε «ενδιάμεσο χώρο» στο βιβλίο του η «Μεγάλη σκακιέρα». Ήταν ο χώρος που έπρεπε να καλυφθεί για την εξυπηρέτηση των αμερικανικών συμφερόντων. Έτσι δημιουργήθηκαν μια σειρά από επεμβάσεις, οι οποίες δεν έμοιαζαν με αυτές που στο παρελθόν γίνονταν σε χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Επιλέχθηκε η οικονομική διείσδυση και η χειραγώγηση μέσα από Ιδρύματα «Δημοκρατίας» και «Δικαιωμάτων».
Όπως έχει γίνει πια γνωστό, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (πάντα είναι επίκαιρες και χρήσιμες) επιστρατεύτηκαν για να ανέβουν στην εξουσία οι άνθρωποι που ήθελε ο Λευκός Οίκος. Η κυρία Ολ Μπράιτ, εκτός από τη συλλογή από καρφίτσες, είχε και μια συλλογή από Οργανώσεις που ξεχύθηκαν για να επιβάλουν μια συγκεκριμένου τύπου Δημοκρατία. Δύο από της πιο γνωστές αμερικανικές ΜΚΟ, η US Agency for International Development (USAID) και η National Endowment for Democracy (NED), από το 2004 έως το 2005 έδωσαν 2 δις δολάρια για να επιβάλουν το ποιοι θα κυβερνήσουν τη χώρα. Το ίδιο μοντέλο χρησιμοποιήθηκε σε όλες τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Ο ίδιος ο Λεχ Βαλέσα, σε μια συνέντευξη που μου είχε δώσει πριν απο μερικά χρόνια είχε παραδεχθεί πως Οργανώσεις,κυρίως του Βατικανού,είχαν χρηματοδοτήσει την «Αλληλεγγύη» του για να ανατρέψει το καθεστώς. Το παιχνίδι αυτό στην Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία, έπαιξε γνωστός έλληνας επιχειρηματίας, πρώην πράκτορας της Στάζι που προσχώρησε στους αμερικανούς μετά την πτώση του Τείχους και ανέλαβε να χρηματοδοτήσει τους επιλεγμένους.
Οι βελούδινες ή πορτοκαλί επαναστάσεις,δεν είχαν μόνιμο αποτέλεσμα.Ανέτρεψαν κυβερνήσεις, αλλά δεν έλυσαν προβλήματα και σίγουρα δεν έφεραν τη Δημοκρατία. Άνοιξαν αντιθέτως το δρόμο για τις μαφίες και τους διεφθαρμένους πολιτικούς. Η Ουκρανία επιχειρήθηκε να γίνει το προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης.
Η Γιούλα Τιμοσένκο, το αγαπημένο παιδί της Δύσης το οποίο πλούτισε κάνοντας εμπόριο πετρελαίου με τους σοβιετικούς ολιγάρχες, κατέληξε στη φυλακή για διαφθορά. Οι Ρώσοι, οι οποίοι έβλεπαν δικαιωματικά κατά τη δική τους θεώρηση και ιστορία, την Ουκρανία ως ζωτικό τους χώρο, δεν την άφηναν να γίνει αμερικανικό «έδαφος». Η προσάρτηση της Ουκρανίας στη Δύση σήμαινε πως οι αγωγοί που περνούν από την Ουκρανία για να τροφοδοτήσουν την Ευρώπη, θα πέρναγαν πλέον από «ξένο» έδαφος. Επίσης θα σήμαναν τον αποκλεισμό της Ρωσίας από τη διέξοδο στη Μαύρη Θάλασσα. Έτσι πρακτικά ο Πούτιν ήθελε μια Ουκρανία συνδεδεμένη με τη Ρωσία και τα γεωπολιτικά της συμφέροντα.
Τον Νοέμβριο του 2013, ο Βίκτωρ Γιανουκόβιτς θα υπέγραφε την οικονομική σύνδεση (ενεργειακή ουσιαστικά) της Ουκρανίας με την Ευρωπαική Ένωση. Ο Πούτιν απάντησε με παροχές προς την Ουκρανία. Μείωσε την τιμή του φυσικού αερίου κατά το ένα τρίτο και προσέφερε δάνειο 15 δισεκατομμυρίων. Ήταν ακριβώς η στιγμή που οι φιλοευρωπαϊστές ξεκίνησαν διαμαρτυρίες προκειμένου να συνδεθεί η Ουκρανία με την Ευρωπαική Ένωση.
Δεν υπάρχουν στοιχεία για το αν αυτές οι διαμαρτυρίες είχαν κάτι από τις αμερικανικές και τις γερμανικές παρεμβάσεις την περίοδο των Πορτοκαλί Επαναστάσεων. Αν δηλαδή, ήταν υποκινούμενες και κυρίως επιδοτούμενες. Το πρακτικό αποτέλεσμα είναι πως δεν κατευνάστηκαν. Αντιθέτως η λογική ισχύος του Γιανουκόβιτς, επέλεξε την καταστολή.
Από τον Νοέμβριο ως σήμερα η αντιπολίτευση,κλιμάκωσε τις αντιδράσεις. Καθοριστικό ρόλο στη μορφή που πήραν αυτές οι αντιδράσεις, δηλαδή στην μετατροπή τους σε πολεμικές συγκρούσεις, έπαιξε εκτός από τη στάση του Γιανουκόβιτς, η «Πανουκρανική Ένωση Σβομποντάν». Πρόκειται για Ουκρανούς Εθνικοσοσιαλιστές, τους οποίους οι πάντες θαύμασαν από τηλεοράσεως να τοποθετούν πορτραίτα του Χίτλερ στα κτίρια που καταλάμβαναν και να κυκλοφορούν φορώντας στο μανίκι τη ρούνα, το ναζιστικό σήμα των «Βάφεν Ες Ες». Πρόκειται για το ίδιο σήμα που ο Μιχαλολιάκος εμφανίζει ως αρχαιοελληνικό. Το «Σβομποντάν» διατρανώνει πως είναι πολιτικός απόγονος του Στεπάν Μπαντέρα, του Ουκρανού ναζί που υπηρέτησε μαζί με την «Ένωση Ουκρανών Εθνικιστών» στα χιτλερικά τάγματα.
Η δράση του «Σβομποντάν» κατά τις διαδηλώσεις στο Κίεβο δημιουργούσε την αναγκαία εικόνα της καταστροφής και του πολέμου, απέναντι στην οποία η Δύση έπρεπε να πάρει θέση. Μια Δύση ωστόσο διαιρεμένη, ανάμεσα στα Αμερικανικά και τα Γερμανικά συμφέροντα που βρισκόταν σε αδιέξοδο, γιατί δεν υπήρχε ο ηγέτης ο οποίος μπορούσε να εμφανιστεί ως εναλλακτική λύση, αλλά κυρίως ως εγγυητής των συμφερόντων του καθενός από αυτούς. Γι' αυτό άλλωστε πολύ γρήγορα η Τιμοσένκο  βγήκε από τη φυλακή, για να να καλύψει το κενό «οράματος» και πολιτικής μια που δεν ήταν δυνατόν οι δραστήριοι του «Σβομποντάν» να εμφανιστούν πως εκφράζουν τη Δημοκρατία. Θα ήταν κάπως δύσκολο, με τις σβάστικες ακόμη στα μανίκια. Έτσι περιορίστηκαν στην χρήση τους ως διακόπτες του χάους και σε ίσως σε ένα μεγάλο ποσοστό που θα πάρουν στις εκλογές.
Η Δύση για μια ακόμη φορά έδειξε να κάνει το ίδιο λάθος. Να ταΐζει ένα τέρας για να εξυπηρετηθεί, όπως έκανε στο παρελθόν με τον Σαντάμ Χουσείν, τον ΧομεΪνί, τον Νοριέγκα ή τον ίδιο τον Μπιν Λάντεν, με αποτέλεσμα στο μέλλον να βρεθεί αντιμέτωπη με το δημιούργημά της.
Το ερώτημα σήμερα βεβαίως είναι τι θα κάνει ο Πούτιν; Θα αποδεχθεί όχι απλώς μια ήττα αλλά την εκμηδένιση των γεωστρατηγικών σχεδιασμών της Ρωσίας και ενός μελλοντικού σχεδίου για μια Ρωσική Νέα Ομοσπονδία στα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Όταν το 2008 υπήρχε ένα ανάλογο παράδειγμα με την Οσετία, η απάντηση Πούτιν δεν ήταν τόσο διπλωματική. Ο γεωργιανός πρόεδρος Σακιασβίλι θέλησε να αποδείξει πως μπορεί να εξασφαλίσει να περάσουν οι αγωγοί από το γεωργιανό έδαφος προς όφελος των ΗΠΑ και προχώρησε σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Οσετία. Ο Πούτιν περίμενε να υπάρξουν θύματα που είχαν ρωσικά διαβατήρια και αντεπιτέθηκε με το πρόσχημα του θανάτων άμαχων Ρώσων. Σε μερικές μέρες έφτασε ως την Τιφλίδα. Ίσως εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως στην Ουκρανία υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες πολίτες με ρωσικά διαβατήρια. Αν κάποιος τους χτυπήσει, ίσως η Ρωσία να μην φτάσει ως το Κίεβο, αλλά μπορεί να επιλέξει να αποσπάσει ένα κομμάτι της Δυτικής Ουκρανίας που θα θελήσει στη συνέχεια οικειοθελώς να προσαρτηθεί στη Ρωσική Ομοσπονδία φτιάχνοντας ένα ανάχωμα για όσα έχουν σχεδιαστεί από την άλλη πλευρά.
Υ.Γ: Την ώρα που γίνονταν όλα αυτά στην Ουκρανία, στην επίσης γειτονική Βοσνία, υπήρχαν και υπάρχουν μεγάλες διαδηλώσεις που ξεκίνησαν μετά την προσπάθεια της κυβέρνησης και των διαφθaρμένων πολιτικών, να ιδιωτικοποιήσουν τις βασικές βιομηχανικές μονάδες στην Τούζλα. Η καταστολή ήταν αιματηρή. Η Δύση φυσικά δεν αντέδρασε, γιατί οι διαδηλωτές από όλο το πολιτικό φάσμα κατηγορούσαν τον νεοφιλελευθερισμό ως υπεύθυνο της βαρβαρότητας.
ΥΓ 2: Η πρώτη πάντως εξέλιξη στην Ουκρανία φαίνεται να είναι η πρόσκληση του ΔΝΤ.                                                                                                                  Πηγή:http://www.koutipandoras.gr/article/107615/ti-symvainei-me-tin-oykrania του Κώστα Βαξεβάνη

Μιλώντας για επανάσταση..

Αρκετά συχνά ακούγεται τον τελευταίο καιρό η λέξη «επανάσταση». Δεν πρέπει να έχουν ειπωθεί και γραφτεί τόσα πολλά λόγια για την επανάσταση στο παρελθόν. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο μοιάζουν να περιμένουν την επανάσταση αλλά τους διαφεύγει κάτι σημαντικό.. Πως η επανάσταση έγινε. Και δεν την κάναμε εμείς.
Ζαλισμένοι οι λαοί από τις διαρκείς σφαλιάρες, την ψευδαίσθηση της ευημερίας του πλαστικού χρήματος και την άτιμη καθημερινότητα -έχοντας, βέβαια, τις δικαιολογίες τους καθώς έχουν βιώσει πολλά- δεν πρόσεξαν πως η επανάσταση έγινε.
Αφού δεν έκαναν οι λαοί την επανάσταση, την έκαναν αυτοί που υποτίθεται πως θα τους συντρίπταμε διά της επαναστάσεως.
Ήταν μια 'διαφορετική' επανάσταση. Έγινε στα 'μουγκά'. Δεν την ανέφερε η τηλεόραση και κανένα ΜΜΕ.
Κανείς δεν μπορεί με ακρίβεια να προσδιορίσει πότε ακριβώς άρχισε αυτή η επανάσταση.
Μάλιστα, είναι μια διαρκής επανάσταση. Συνεχίζεται και σήμερα.
Διαρκή επανάσταση δεν ήθελε ο Τρότσκι, υποστηρίζοντας την ιδέα του Μαρξ και του Λένιν; Έγινε. Γίνεται. Με τους προλετάριους θεατές. Και δεν ξέρουν κατά πού να πρωτοκοιτάξουν.
Οι αγορές κυριάρχησαν. Νόμος δεν είναι το δίκιο του εργάτη. Νόμος -απαράβατος κιόλας- είναι το δίκιο των αγορών.
Κι ο εργάτης είναι πια άνεργος. Γιατί οι αγορές δεν χρειάζονται πια πολλούς εργάτες. Είναι περιττοί.
Οι κυβερνήσεις έχουν την πολιτική εξουσία αλλά δεν έχουν την δύναμη. Την δύναμη την έχουν οι αγορές που επιβάλλουν στις κυβερνήσεις τους κανόνες του παιχνιδιού. Και έχουν μετατρέψει τις χώρες σε οικονομικές ζώνες. (σ.σ. «Η Ελλάδα δεν είναι χώρα, είναι χώρος» είπε πρόσφατα Έλληνας πολιτικός.)
Η πολιτική των εκάστοτε κυβερνήσεων καθορίζεται από τις αγορές. Στην πραγματικότητα δεν κυβερνούν. Δεν έχουν την δυνατότητα να κυβερνήσουν. Εκτελούν αποφάσεις άλλων. Και δεν το μαθαίνουμε κιόλας.
Οπότε, μην αναρωτιέστε τι θα κάνει ο Τσίπρας αν ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει στην εξουσία. Πρακτικά, δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα – είναι όλα προκαθορισμένα.
Θα μπορούσε, ίσως, να κάνει κάτι αν είχε μαζί του όλους τους Έλληνες. Αλλά ο μικροαστισμός στην Ελλάδα είναι τεράστιος, οπότε δεν μπορεί η Ελλάδα να παίξει πρωτοποριακό ρόλο στην αντεπίθεση.
Όταν γίνει η αντεπίθεση, θα ξεκινήσει από κάποια άλλη χώρα, με κοινωνία που είναι πιο μπροστά από τη δική μας. Οι Έλληνες μπορούν να επιτεθούν μόνο στους μετανάστες, στους άνεργους, στους κακοπληρωμένους ήμι-απασχολούμενους, στους άστεγους, και, γενικά, σε όποιον τους θυμίζει -με την παρουσία του- πως υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να βρεθούν στη θέση του.
Είναι περιφανής ο θρίαμβος των αγορών σε όλο τον πλανήτη. Έννοιες, όπως το χρέος και το έλλειμμα, αντιμετωπίζονται σαν ευαγγέλια.
Επειδή η σκέψη διώκεται -γιατί η σκέψη είναι επικίνδυνη και δεν μας θέλουν να σκεφτόμαστε-, κανείς δεν μοιάζει να αμφισβητεί σοβαρά το χρέος και το έλλειμμα που αντιμετωπίζονται σαν θεϊκοί νόμοι και θεωρούνται σημαντικότερα από την επιβίωση των ανθρώπων.
Εκατομμύρια άνθρωποι δουλεύουν σαν σκλάβοι -με εξευτελιστικό μισθό και χωρίς ασφάλιση- και αυτό το θεωρούμε φυσιολογικό.
Τα εργατικά δικαιώματα εξαφανίζονται και εμείς κατηγορούμε τους άνεργους που δεν πάνε να δουλέψουν σε δουλειές που δεν υπάρχουν, ενώ ξέρουμε καλά πως δουλειές δεν υπάρχουν και πως οι θέσεις εργασίας θα μειώνονται διαρκώς.
Κοιτάξτε γύρω σας. Η επανάσταση έγινε. Και εμείς τώρα αρχίζουμε να το παίρνουμε είδηση. Χάσαμε ολόκληρη επανάσταση.
Ίσως, πρέπει να αντεπιτεθούμε.Ή ίσως απλά πρέπει να περιμένουμε απλά τις αγορές να καταρρεύσουν από μόνες τους. Βέβαια, καταρρέουν  ήδη πάνω μας.
Σε κάθε περίπτωση, μάλλον δεν είναι σοφό να μιλάμε συνέχεια για την επανάσταση που θα κάνουμε.

Οι αγορές μας έδειξαν με τον πιο ανελέητο τρόπο πως την επανάσταση δεν την αναγγέλλεις. Την πραγματοποιείς.